سلام دوستان

دیروز با یکی از همکارانم صحبتی داشتم که به نظر جالب بود .

او بعد از ظهر ها به عنوان معلم رابط اضافه کاری میکند . و  به من میگفت چرا برای فعالیت بیشتر اقدام نمی کنم؟و چرا تقاضایی برای اداره نمیفرستم تا برایم اضافه کار در نظر بگیرند؟

گفتم نمیخواهم اضافه بر ساعت موظف کار کنم و اگر میخواستم هم نیازی به اضافه کاری در اداره ندارم بلکه میتوانستم در کلینیک مشغول به کار شده ودرامد خوبی داشته باشم . خیلی تعجب کرد . و باز در میان صحبتهایش به کنایه گفت که شما بلد نیستید از تخصص خودتان استفاده کنید و خلاصه منظورش این بود که اگر به جای من بود بیشتر از این حرفها از تخصص استفاده کرده و فرصتهایش را هدر نمیداد.

از او پرسیدم شما که بعد از ظهر هم در خانه نیستید امور رسیدگی به فرزندتان را چگونه انجام میدهید؟ او از اینکه این قدر از بودن در کنار شما محروم می شود ابراز ناراحتی نمی کند؟و یا همسرتان ناراحت نیست که این قدر تنها در منزل بماند ؟

گفت : نه آنها عادت کرده اند و شبها که به خانه می آیم به کار هایم رسیده و خرید و مهمانی می رویم .

گفتم اما بچه های من شبها زود میخوابند که برای رفتن به مدرسه و مهد آماده شوند. و من بیشتر از یک شیفت کاری نمیتوانم بیرون از منزل بوده و نمی خواهم زندگی و سلامت روحی خانواده ام را فدای در آمد  کنم. من به عنوان یک مادر و همسر وظایفی دارم که نمیخواهم در مورد انجام آنها کوتاهی کنم . و همین نوبت کاری که دارم نیز با لطف و کمک همسرم و همکاری دیگر اعضای خانواده است که موفق به جلو میبرم .

به خاطر دارم در جلسه ای که با همکاران داشتیم از یکی از دوستان که اطلاعات زیاد و مطالعات فراوان دارند سوال شد که چرا برای ادامه تحصیل اقدام نمیکنند؟پاسخ جالبی داد : گفت نمیخواهم از نردبانی بالا بروم که بعد از رسیدن به انتهای راه متوجه بشوم روی دیوار اشتباهی قرار داه شده بوده !

فعالیت اجتماعی و انجام مسئولیت در قبال جامعه نباید باعث از هم پاشیدن سلامت اصلی ترین نهاد اجتماع یعنی خانواده بشود. باید برنامه ریزی آن گونه باشد که هیچ کاری فدای کار دیگر نشود . از حرص و طمع باید پرهیز کرد.

خلاصه هیچ کدام سخن دیگری را نپذیرفتیم . صلاح مملکت خویش خسروان دانند . چه بگویم؟